Wyszukiwarka





Sonda
Czy korzystasz/korzystałeś z korepetycji?
TAK
NIE



Poleć nas
E-mail docelowy:

Twój e-mail:

Twój podpis:


Kruczek na pilotów. Analiza publikacji:

Autor: Krzysztof Matys, grudzień 2011.

Od lat podstawową lekturę osób ubiegających się o uprawnienia pilota wycieczek jest Kompendium pilota wycieczek pod redakcją Zygmunta Kruczka. W 2011 roku ukazało się już jedenaste wydanie[1]. Kolejne edycje próbują nadążyć za zmieniającymi się warunkami w jakich funkcjonuje polska turystyka.

 
W niniejszym artykule poruszymy trzy kwestie. W części pierwszej zwrócimy uwagę na uzależnienie części kursów i egzaminów państwowych od powyższej publikacji. W dalszej kolejności omówimy błędy jakie zawiera Kompendium. Podzielimy je na dwie kategorie, informacje z wiedzy ogólnej o branży turystycznej oraz dotyczące meritum pracy pilota. Nie będziemy natomiast zajmować się zagadnieniami, które pomimo oczywistej potrzeby, nie znalazły się w omawianej publikacji.
 
I. O ROLI KOMPENDIUM
 
Żeby uzyskać licencję pilota wycieczek trzeba ukończyć szkolenie i zdać kilkustopniowy egzamin państwowy. Prowadzą je komisje powoływane przez urzędy marszałkowskie. Praktyka ostatnich lat pokazuje, że wiele takich komisji tworzy pytania egzaminacyjne w oparciu o Kompendium. Zajmuję się szkoleniami pracowników turystyki, w tym pilotów i rezydentów, śledzę ten temat od jakiegoś czasu. Patrzę na testy (egzamin pisemny) i zagadnienia z egzaminu ustnego. Ich zakres tematyczny zamyka się w zbiorze nakreślonym przez Kompendium. Nasi absolwenci, podchodzący do egzaminu w Białymstoku, nieraz opowiadali, że w części ustnej, oczekiwano od nich odtworzenia formułki z książki Kruczka. Do moich ulubionych należy pytanie: „Proszę wymienić i omówić strefy kontaktu społecznego”. Odpowiedź kryje się na stronie 181 omawianej publikacji (wydanie z 2011 r.). Chodzi o strefy: intymną, osobistą, społeczną i publiczną. Znam osobę, moim zdaniem świetnie nadającą się do pracy pilota, która poległa na tym pytaniu. Nie dość mocno wzięła sobie do serca radę, że Kruczka trzeba nauczyć się na pamięć.
 
Taka praktyka wydaje się być korzystna, przede wszystkim, dla osób podchodzących do egzaminu. Kursanci wiedzą czego trzeba się nauczyć. To ważne, ponieważ obszar z którego pojawiają się obowiązkowe tematy kursu pilota jest bardzo szeroki. Reguluje to polskie prawo, a dokładnie Rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 4 marca 2011 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek. Zawiera ono program szkolenia podzielony na przedmioty i zakresy tematyczne. Część haseł zdefiniowanych jest na tyle szeroko, że przygotowanie się „z wszystkiego” byłoby trudne do wykonania. Ogólnie sformułowane zagadnienia otwierają całe obszary wiedzy i formalnie dają komisjom prawo do zadawania całkowicie nieprzewidywalnych pytań. Dotyczy to przede wszystkim tematów z tak zwanej wiedzy ogólnej, z poza ścisłego kanonu czynności zawodowych pilota. Na przykład hasło procesy grupowe i techniki negocjacji, bez dodatkowych wskazówek precyzujących to, czego można spodziewać się na egzaminie, sugeruje potrzebę zapoznania się z literaturą przedmiotu z socjologii i psychologii grupy. Albo: rozwiązywanie konfliktów, źródła i objawy stresu. Tu w grę wchodzi psychologia, pytanie jak bardzo zaawansowana. W żadnym wypadku nie neguję konieczności szkolenia pilotów w tym zakresie. Zwracam tylko uwagę na potrzebę precyzyjnego określenia obszaru wymagań egzaminacyjnych. Skoro akt prawny nie jest do końca precyzyjny, to rolę tę spełnia przyjęta przez komisje egzaminacyjne, praktyka. W tym przypadku oparta o Kompendium Kruczka. Tyle trzeba się nauczyć, i tak dokładnie, jak podane zostało to w tej książce. Dlatego też na wielu szkoleniach, publikacja ta jest lekturą obowiązkową.
 
Najgorzej, jeśli nie wiadomo, czego trzeba się nauczyć. W nowym, 150-godzinnym programie, pojawił się temat Pozaeuropejskie cele podróży Polaków, regiony wypoczynkowe oraz trasy krajoznawcze i specjalistyczne. Czego spodziewać się na egzaminie? Biorąc rzec czysto formalnie, w grę wchodzi cały świat. „Regiony wypoczynkowe” to nie tylko Egipt, Turcja, Tunezja i Maroko, ale też Kuba, Kenia, Dominikana, Wenezuela, Sri Lanka… A jeszcze ciekawiej rzecz wygląda z „trasami krajoznawczymi i specjalistycznymi”. Trekking i rafting w Nepalu to idealne pytanie egzaminacyjne. Komisji „strzelić do głowy” może wszystko. Decydować będzie zapewne doświadczenie członków komisji. Jeśli ktoś zna Nepal, pojawić się może i takie pytanie.
 
A teraz o minusach
 
Kompendium, podobnie jak i inne publikacje tego typu, nie jest pozbawione wad i błędów. Nie przekreślają one użyteczności wydawnictwa w całości. Celem niniejszego artykułu jest zwrócenie uwagi na te obszary, w których Kompendium może wprowadzać w błąd.

Ciąg dalszy artykułu:
II. Błędy w części: WIEDZA O BRANŻY TURYSTYCZNEJ >>>
III. Błędy dotyczące: MERITUM PRACY PILOTA >>>
 

 


[1] Kompendium pilota wycieczek. Praca zbiorowa pod redakcją Z. Kruczka, Kraków 2011


Kursy realizowane w ramach Akademii Turystyki:

Kurs rezydentów biur podróży

Praca w ciepłych krajach czeka!
Każdego roku kilkudziesięciu naszych Absolwentów zaczyna pracę w tym zawodzie.

więcej

Specjalista ds. turystyki
Pracownik biura podróży.
Uczymy rzeczywistej i autentycznej pracy w biurze. Kursanci poznają m.in. systemy rezrwacyjne.
więcej


Wycieczki na Litwę. Wycieczki do Wilna, Trok, Kowna, Druskiennik
Wycieczki do Gruzji, Swanetia, Tbilisi, Batumi, Armenia

Bajkał wycieczki